Εύκολη λύση, καμία έμπνευση. Αλλά πώς διάολο ορίζεις την έμπνευση σ' ένα κείμενο που απλώς προόριζες για λιγότερα μάτια; Η μαλακία έχει ήδη γίνει.
... "Από το ρεπορτάζ που σου έλεγα χτες, μέσα στην παράνοια των σκληρών εικόνων που αναρωτιέσαι πως μπορεί να συμβαίνουν 2 χιλιόμετρα μακριά απ' το ζεστό σπιτάκι σου, μου έμεινε περισσότερο ένα ζευγάρι που είναι μαζί καμιά 15αριά χρόνια. Η Κατερίνα, μια κοπέλα που έχει απεξαρτηθεί χρόνια με τη μεθαδόνη, και ο Παναγιώτης, που πίνει ακόμη. Εκείνη του βαρούσε τις ενέσεις στο λαιμό. Ένας νέος άντρας χωρίς δόντια και ένα καθαρό, καταπράσινο βλέμμα γεμάτο απορία. Έχει κάνει αίτηση στον ΟΚΑΝΑ να του χορηγηθεί μεθαδόνη εδώ και 9 χρόνια, προφανώς χωρίς αποτέλεσμα ακόμη, μόνο αν παντρευτούν έχει κάποιες ελπίδες να εγκριθεί νωρίτερα. "Να παντρευτούμε; Δεν έχει νόημα, άσε που κάθε γυναίκα ονειρεύεται αυτή τη στιγμή μ' έναν άνθρωπο, για τους γονείς της.." Για παιδί ούτε λόγος, εδώ ούτε φυσιολογικές σεξουαλικές σχέσεις δεν μπορούν να έχουν. Απλώς περιμένουν. Ο Παναγιώτης σε ένα, σε δύο χρόνια, πολύ πριν εγκριθεί η αίτηση, θα χει πεθάνει. Μακάρι να μπορούσα να καταλάβω αν ολη αυτή η στάση είναι η τιτάνια δύναμη της αδυναμίας. Άγνωστο αλισβερίσι ψυχής, σίγουρα. Η πιο τραγική φυσιογνωμία της υπόθεσης ήταν η μάνα του Παναγιώτη, που έμενε μαζί τους. Ένας σάκος από κόκκαλα, αφημένος σε μια καρέκλα. Σε όλη τη διάρκεια της συνέντευξης δεν φαινόταν, δεν μιλούσε, μέχρι που στο τέλος η κάμερα εστίασε στο βλέμμα της, στο χαμόγελό της. Έχω δει πολλά, αλλά εκείνο το βλέμμα πραγματικά σε τρόμαζε ακόμη και μέσα από μια κωλοτηλεόραση. Το χαμόγελο ενός ανθρώπου που φοβάσαι ακόμη και να σκεφτείς τι έχει δει, τι έχει περάσει."...
..."Δυο μέρες που είμαι εδώ περπατάω αρκετά, όσα θέλω να κάνω είναι δίπλα μου άλλωστε. Και βλέπω τη σήψη παντού. Στα φθαρμένα, λεία πεζοδρόμια, στα τσιμεντένια αρχαία εκτρώματα που νιώθεις ότι είναι πύργοι και σε περικυκλώνουν, σε εγκλωβίζουν, στα άδεια, ανήσυχα βλέμματα των ανθρώπων. Και λίγο πράσινο απο δω κι από κει, να ξεγελάει το μάτι σου. Πού να μέναμε σε κανένα Περιστέρι δηλαδή... Ο μόνος δρόμος που θα μπορούσα να μείνω εδώ λέγεται Άρνης. Πώς λέμε της Άρνης το νερό; Κάπως έτσι. Περνάς το δρόμο του μαγαζιού, την άλλη φορά ήμουν με τον ... και ακούω μουσική και φωνές μέσα από ένα μισοδιαλυμένο υπόγειο παράθυρο. "Τι κάνουν εκεί καλέ;" "Κορεάτικο καραόκε" μου λέει με απόλυτη φυσικότητα και το ύφος μου ήταν λες και μου είχε δώσει οδηγίες χρήσης F16. Περνάς λοιπόν, κοιτάς στ' αριστερά σου και τσουπ! Ένα μικρό στενάκι, πεζόδρομος, όπου πανύψηλα δέντρα ενώνονται με τους τοίχους των πολυκατοικιών σαν να τις προστατεύουν. Σχεδόν τις κρύβουν. Σκοτεινά, πράσινα και ήσυχα. Σε ηρεμεί. Έχω δει μόνο γυναίκες με μωρά στα καροτσάκια και μοναχικούς τύπους με σκυλιά να περνούν από κει. Και ένα πολυτελέστατο σπίτι, στον πρώτο όροφο μιας παμπάλαιας πολυκατοικίας, όπου μια γυναίκα με την απόλυτη έλλειψη μιζέριας είχε ανοιχτές μπαλκονόπορτες και φώτα βραδιάτικα. Μ' αρέσει. Φαντάστηκα τον εαυτό μου για λίγα δευτερόλεπτα να γυρνάει και να ζει εκεί."...
..."Στο δρόμο προς τους αστροτάρανδους λοιπόν! [λαικιστί: starbucks] Γνώριμα πράγματα, οικεία, αν και είχα ξεχάσει τους τυπάδες με το σοφιστικέ-χαμένο βλέμμα, την εφημεριδούλα, τα γένια 3 ημερών και τα κάθε παραλλαγής all-starοειδή της ελιτέ κουλτουρίλας. Μια υπεροψία κρυμμένη κάτω από ωραίες μπλούζες, σαν το χώσιμο του Mikeus για τους altbags που κυκλοφορούν με τα Mac και τα moleskine ανά ντουζίνες σαν προβατάκια (comedy lab, ψάξτο, θα γελάσεις). Κάτω απ' την υπεροψία όμως υπάρχει κάτι που δεν θυμίζει καθόλου την καγκουριά του 15χρονου με το φωταγωγημένο glxάκι και την πλατινοβαμμένη γκομενίτσα accessory pack από πίσω. Είναι μια υπεροψία που πολύ τη γουστάρω. Τύπου "ΝΑΙ ρε φίλε, ζω σ' αυτή τη σκατόπολη, την "κοιτίδα του πολιτισμού" που η ιστορία της, ακόμη και η σύγχρονη, ξεφτιλίζεται στην υποκρισία πάσης φύσεως και στα υφάκια των μπράβων στα κυριλέ μαγαζιά της παραλιακής όπου πληρώνω 30 ευρώ το ποτό μου για μια γαμημένη ψευδαίσθηση, έχω φάει τη μισή μου ζωή σε ουρές ταμείων και τραπεζών, θέλω 3 ώρες το πρωί να φτάσω στη δουλεΊα μου με μισοάδειο ντεπόζιτο, άδειο πορτοφόλι και σμπαραλιασμένα νεύρα, για να μου πιουν εκεί το αίμα με τρία τιρκουάζ καλαμάκια. Αν θέλω να το αποφύγω, χώνομαι σε κάτι υπόγειες σήραγγες που μηδενίζουν τις αποστάσεις ώστε να μην ξέρω ποτέ που ακριβώς βρίσκομαι, για να βγω "έξω", στη φυλακή που μου απαγορεύει να κυκλοφορώ μόνος μου όταν βραδιάζει. Αλλά παρ'όλα αυτά, ΕΧΩ ΤΑ ΑΡΧΙΔΙΑ να σε γλυκοκοιτάζω πάνω απ' την εφημερίδα μου." Σαν τις στήλες "σε είδα" που ξεκίνησε η Lifo, όπου περιγράφεις ένα πρόσωπο που συνάντησες τυχαία σ' ένα μέρος και θα ήθελες να ξαναδείς. ΑΥΤΟ είναι ρομαντισμός. Να πιστεύεις ότι ένας στα 5.000.000 μαζόχες που ζουν σ' αυτή τη ζούγκλα θα διαβάσει τυχαία το περιοδικό και θα σε βρει, αφού τον έψαξες. Γενικώς, ρομαντισμό θεωρώ την ηλίθια επιμονή να φυτεύεις φράουλες όταν βρίσκεσαι σ' ένα σωρό από κοπριές."
Thank you for your patience. :)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου