Χτίσε μια γέφυρα*

Κι επειδή με βαρέθηκα κι εγώ τελευταία με τα γράμματα - σεντόνια, ας πούμε δυο απλές σύντομες κουβέντες στο Παπαδακικό στυλ, που ταυτίζει συναισθήματα με αντικείμενα, χρώματα και μυρωδιές.

"Being alone doesn't necessarily mean being lonely"
Μοναξιά;
Μερικές φορές, η μυρωδιά του πικρού γαλλικού στο πρωινό φλυτζάνι, ή το κακομαγειρεμένο φαγητό που ζεσταίνεις μηχανικά. Κι άλλοτε, η γλυκιά γεύση της σοκολάτας στα δάχτυλά σου, καθώς αναπνέεις στο αεράκι του δρόμου, χωρίς να σε νοιάζει αν θα σε δει κανείς. Μεθυστική, παιδιάστικη ελευθερία.

Παιδική ευτυχία;
Μυρωδιά καπνού, ζεστού pancake τα χαράματα. Ύπνος σε στιβαρές αγκαλιές και γόνατα, κάτω απ' το τραπέζι ενός κατάμεστου ρεμπετάδικου. Και κωλοτούμπες στη μαλακή μοκέτα του ευρύχωρου σαλονιού, με τα ηχεία στο τέρμα.

Παραδοχή;
Η αίσθηση πως δεν μπορείς να παίξεις μουσική σε μια ξεκούρδιστη μπάντα. Και το ανικανοποίητο μιας παράστασης με κακό τέλος, όταν ανάβουν τα φώτα του θεάτρου.

Έρωτας;
Τα κρυμμένα νοήματα που ανακαλύπτεις σε κάθε μουσική νότα, κάθε συλλαβή, ταυτίζεις και ταυτίζεσαι. Κι ένα τραγούδι που καταχωρείται αυτομάτως στο mp3 σου και στην προχρονική μνήμη, αν το έχει στείλει εκείνος.

Φόβος;
Το χρώμα ενός θολού, σχεδόν ολόγιομου φεγγαριού, κι ο ήχος του κρυστάλλου όταν σπάει.

Όνειρο;
Μυρωδιά τυπωμένου χαρτιού. Και μια πεταλούδα μπροστά στα μάτια σου, ακριβώς τη στιγμή που μνημονεύεις έντονα μια ψυχή.

Χωρισμός;
Μια μπλε δερμάτινη ζώνη με μια σκαλιστή, μεταλλική πυξίδα. Την ερωτεύτηκες με την πρώτη ματιά. Δώρο μετ' επιστροφής, που ανοίγεις τρύπες για να κάνει στα δικά σου μέτρα. Μάλλον ταίριαζε περισσότερο σε σένα τελικά, γιατί ποτέ δεν σε έσφιγγε.

"Να σωματοποιείς τα συναισθήματά σου." Άνθρωπος που εκτιμά ειλικρινά την ολιγόλεπτη συνοδεία σου στο περπάτημα, αξίζει να λιώσεις για χάρη του όλα τα παπούτσια του κόσμου στην πεζοπορία.

"Θα 'θελα να ήμουν εκεί". Πόσο ανώριμη ευχή, αλήθεια!
Θέληση, μυαλό και πόδια αρκούν πια. Μεγαλώσαμε για να δίνουμε εφηβικά παρατσούκλια στους φόβους μας.
"Οι άνθρωποι χρειάζονται τις δικαιολογίες τους! Μην τους γδύνεις..."
Ίσως αν πάψεις να είσαι τόσο ατσαλάκωτος, αν περπατήσεις έστω για μια φορά γυμνός στα απόμερα σοκάκια της σκέψης σου, να ταιριάζουμε περισσότερο.
Δεν θέλω να είσαι ευάλωτος. Δεν θέλω να σε "παρηγορήσω" με τυπικότητες και αμπελοφιλοσοφίες. Όποιος έχει σεργιανίσει στα δικά σου βήματα, σε σέβεται.
Να σου κρατάω το χέρι θέλω. Να χαιδεύω την πλάτη σου σε σιωπηρές αγκαλιές. Να μαγειρέψω κάτι άνοστο, και να μην ντραπείς να πετάξεις τη μπουκιά. Να σε κάνω να γελάς. Να σε νανουρίζω. Να δούμε ταινίες και ν' ακούσουμε μουσικές που θα ταυτιστούν αργότερα όπως ο ήχος της φωνής μας.

Μη με μαλώνεις. Αντέχω πολύ περισσότερο απ' όσο φαντάζεσαι. Δεν θες να ξέρεις για το παρελθόν, και σ' εκτιμώ λίγο παραπάνω γι' αυτό. Σου αρκεί όμως πραγματικά η εικόνα που βλέπεις;

Μην με κρίνεις, σε παρακαλώ. Περισσότερο απ' την εξεταστική σου ματιά, τρέμω μήπως με φοβάσαι εσύ.
Είμαι πολύ πιο χαζή απ' όσο πιστεύεις, έχω μεγάλη καρδιά και δυνατά χέρια. Και γουστάρω να σε περάσω απέναντι, με όποιους τρόπους έχω μάθει κι αντέχω. Χτίζοντας και γκρεμίζοντας γέφυρες. Σπρώχνοντας, τραβώντας, κολυμπώντας, όπως χρειαστεί. Αρκεί να σε καμαρώνω, όταν τα μάτια μας κοιτούν στην ίδια ευθεία. Περισσότερο απ' τη λέξη "σωτήρας", μισώ τη λέξη "ευχαριστώ". Τις χρησιμοποιούν και τις έχουν ανάγκη μόνο οι άχρηστοι, οι αδύναμοι και οι ανικανοποίητοι. Να το θυμάσαι αυτό. Οι υπόλοιποι, απλώς αφήνουν τα γεγονότα και τις πράξεις να μιλήσουν για εκείνους.

Θα σε περιμένω χαμογελαστή στην όχθη, με το τσιγαράκι που τόσο σιχαίνεσαι. Αλλά αν χρειαστεί, θα το κόψω κι αυτό. Σε φιλώ. :)