Μια απ' τις κλασικές συζητήσεις που θα πέσει κάποια στιγμή στο τραπέζι των στενών (ή εν δυνάμει) φίλων είναι αυτή για τη δύναμη της τέχνης, της δημιουργικότητας γενικότερα που αγγίζει κάποιες άγνωστες πτυχές ή σου υπενθυμίζει εκείνες που θέλεις να ξεχάσεις. Αν η όποια "τέχνη", όπως την ορίζει ο καθένας, βρίσκει πρόσφορο έδαφος μόνο στην απόγνωση. Πρέπει να φας το χάος με το κουτάλι και να το φτύσεις στα πόδια της μοίρας σου για να "παράγεις" τέχνη; Πρέπει να πονέσεις, καρδιά τε και σώματι, για να γεννήσει η ψυχή εκφραστικότητα και το μυαλό ιδέες;
Επειδή στις θεωρητικές λοβιτούρες όλο και κάτι καταφέρνουμε, αλλά στην πράξη ανατρέχουμε εγωιστικά στα δικά μας βιώματα, η μόνη μου απάντηση αφορά τη μορφή τέχνης που με επηρεάζει περισσότερο απ' όλες: τη μουσική. Δεν μπορώ να ζήσω χωρίς μουσική, αλλά δεν ήθελα να τη μάθω τεχνικά ποτέ. Το 'χω ξαναπεί: Δεν είναι όλοι άξιοι να αποκωδικοποιούν τη μαγεία. Μερικοί μπορούμε μόνο να βρίσκουμε εκφράσεις πάνω της, να χορεύουμε με δανεικά χέρια, να μιλάμε με αλλοτινές φωνές και να τραγουδάμε μέσα από ξένα στόματα αυτά που θα θέλαμε να είχαμε πει. Αυτός ο στιγμιαίος "φορέας" της ψυχής μας είναι ένας μουσικός/τραγουδιστής/ερμηνευτής που αγαπάμε. Γι αυτό και πιστεύω πως για έναν καλλιτέχνη που εκτιμάς πρέπει να γνωρίζεις κάποια στοιχεία της προσωπικότητάς του. Θα χάριζες ποτέ ένα κομμάτι σου σε κάποιον που σέβεσαι αλλά υποτιμάς ως χαρακτήρα; Αμφιβάλλω.
Δεν υπάρχει άνθρωπος που να με ξέρει και να μην έχει ακούσει έστω μια φορά έναν εκνευριστικό διθύραμβο για την Χαρίκλεια Ρούπακα, κατά κόσμον Χάρις Αλεξίου. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου την ακούγαμε στο σπίτι, σε ταξίδια, σε μαγαζιά και συναυλίες, στιγμές που μου έχουν μείνει περισσότερο ως εικόνες. Κάποια στιγμή, δεκαπεντάχρονο πια, άκουσα τη "Συναυλία" στο Θέατρο Βράχων και βούρκωσα σαν χαζογκόμενα, εγώ η γαιδάρω που ακόμη και τώρα για να κλάψω σε ταινία πρέπει να μου τρίψεις σκόρδο στα μάτια. Ήταν η πρώτη φορά που συνειδητοποίησα ότι μεγαλώνω, κι άρχισα να μοιράζω στραβά χαμόγελα στους ανθρώπους που λένε "σ' αγαπώ" αντί "σ' αγαπάω", επειδή νιώθω ότι δεν το εννοούν.
Μετά ήρθε η ενηλικίωση, οι πρώτες σοβαρές καψούρες και το "Μινοράκι" στο repeat, μαζί με τόσα άλλα. Επικίνδυνη και πολύ όμορφη περίοδος η "φάση της Χαρούλας". Δεν πρόκειται περί κοριτσίστικων ταυτίσεων, ούτε κουτσομπολίστικης πρόθεσης. Αλλά όταν ξέρω ότι μια γυναίκα χώρισε με τον Αχιλλέα Θεοφίλου, έφτασε μέχρι τις απόπειρες αυτοκτονίας κι έγραψε στο διαμέρισμα της "Οδού Νεφέλης 88" ένα απ' τα ωραιότερα δείγματα της ελληνικής δισκογραφίας του '90, μπορώ να δικαιολογήσω λιγάκι τον τρόπο που χρωματίζει τις νότες η φωνή της. Κάθε συλλαβή ερμηνεία και μαγεία, σχεδόν χειροπιαστή στην ατμόσφαιρα.
Κάτι αντίστοιχο μου συμβαίνει με την Ράντου, κάθε φορά που τη βλέπω στο θέατρο. Αυτή η γυναίκα έχει κάτι το μοναδικό, μπορεί να σε κάνει να κλαις απ' τα γέλια και κανονικά συγχρόνως. Κλαυσίγελος. Ρεαλισμός βασικά είναι η πιο σωστή λέξη. Η πλάκα ήταν την τελευταία φορά που την είδα, στο "Κατάδικός μου". Από τύχη βρεθήκαμε στην πρώτη σειρά, αγκαλιά με το σανίδι. Σε κάποια σκηνή βούρκωσα (είναι να μην κάνεις την αρχή στις μελούρες) και όταν τελείωσε η παράσταση είχα την εντύπωση ότι μου έκανε νόημα χαμογελώντας. Νόμιζα ότι είναι διαλείψεις της μετεφηβικής μου ηλικίας, μέχρι που την άκουσα να μιλάει για τα βιώματά της σε μια συνέντευξη. Εκεί σιγουρεύτηκα ότι δεν έχω παραισθήσεις, ή απωθημένα επειδή δεν είχα αφίσα της Britney Spears στον τοίχο του εφηβικού δωματίου μου. Γλυκιά επιβεβαίωση.
Δεν ξέρω αν μπορεί να καταλήξει κάπου αυτό το ατελείωτο αράδιασμα pixel, πέρα απ' το να σε κουράσει περισσότερο. Η μόνη κατακλείδα που στριφογυρίζει στο ακατοικήτου της πολυλογούς συγγραφέως είναι η εξής:
Να ψάχνεις ανθρώπους δίπλα σου που σε εμπνέουν, όπως ο αγαπημένος σου καλλιτέχνης όταν ήσουν δεκαπέντε. Εκείνους που σε κάνουν να ξενυχτάς με τον τόνο της φωνής τους, ν' αποζητάς κάθε βλέμμα σαν σιωπηρή κουβέντα και θείο δώρο, που σε προκαλούν να σπας τα κιγκλιδώματα και τις άμυνες για να βρεθείς κοντά τους. Πιστός ακροατής στη μουσική των χειλιών τους, χειροκροτητής στα έργα τους, θαυμαστής στην ομορφιά της εικόνας τους. Να ψάχνεις ανθρώπους που σου προκαλούν δέος και σε αναγκάζουν να ονειρεύεσαι χωρίς να σκέφτεσαι.
Επειδή στις θεωρητικές λοβιτούρες όλο και κάτι καταφέρνουμε, αλλά στην πράξη ανατρέχουμε εγωιστικά στα δικά μας βιώματα, η μόνη μου απάντηση αφορά τη μορφή τέχνης που με επηρεάζει περισσότερο απ' όλες: τη μουσική. Δεν μπορώ να ζήσω χωρίς μουσική, αλλά δεν ήθελα να τη μάθω τεχνικά ποτέ. Το 'χω ξαναπεί: Δεν είναι όλοι άξιοι να αποκωδικοποιούν τη μαγεία. Μερικοί μπορούμε μόνο να βρίσκουμε εκφράσεις πάνω της, να χορεύουμε με δανεικά χέρια, να μιλάμε με αλλοτινές φωνές και να τραγουδάμε μέσα από ξένα στόματα αυτά που θα θέλαμε να είχαμε πει. Αυτός ο στιγμιαίος "φορέας" της ψυχής μας είναι ένας μουσικός/τραγουδιστής/ερμηνευτής που αγαπάμε. Γι αυτό και πιστεύω πως για έναν καλλιτέχνη που εκτιμάς πρέπει να γνωρίζεις κάποια στοιχεία της προσωπικότητάς του. Θα χάριζες ποτέ ένα κομμάτι σου σε κάποιον που σέβεσαι αλλά υποτιμάς ως χαρακτήρα; Αμφιβάλλω.
Δεν υπάρχει άνθρωπος που να με ξέρει και να μην έχει ακούσει έστω μια φορά έναν εκνευριστικό διθύραμβο για την Χαρίκλεια Ρούπακα, κατά κόσμον Χάρις Αλεξίου. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου την ακούγαμε στο σπίτι, σε ταξίδια, σε μαγαζιά και συναυλίες, στιγμές που μου έχουν μείνει περισσότερο ως εικόνες. Κάποια στιγμή, δεκαπεντάχρονο πια, άκουσα τη "Συναυλία" στο Θέατρο Βράχων και βούρκωσα σαν χαζογκόμενα, εγώ η γαιδάρω που ακόμη και τώρα για να κλάψω σε ταινία πρέπει να μου τρίψεις σκόρδο στα μάτια. Ήταν η πρώτη φορά που συνειδητοποίησα ότι μεγαλώνω, κι άρχισα να μοιράζω στραβά χαμόγελα στους ανθρώπους που λένε "σ' αγαπώ" αντί "σ' αγαπάω", επειδή νιώθω ότι δεν το εννοούν.
Μετά ήρθε η ενηλικίωση, οι πρώτες σοβαρές καψούρες και το "Μινοράκι" στο repeat, μαζί με τόσα άλλα. Επικίνδυνη και πολύ όμορφη περίοδος η "φάση της Χαρούλας". Δεν πρόκειται περί κοριτσίστικων ταυτίσεων, ούτε κουτσομπολίστικης πρόθεσης. Αλλά όταν ξέρω ότι μια γυναίκα χώρισε με τον Αχιλλέα Θεοφίλου, έφτασε μέχρι τις απόπειρες αυτοκτονίας κι έγραψε στο διαμέρισμα της "Οδού Νεφέλης 88" ένα απ' τα ωραιότερα δείγματα της ελληνικής δισκογραφίας του '90, μπορώ να δικαιολογήσω λιγάκι τον τρόπο που χρωματίζει τις νότες η φωνή της. Κάθε συλλαβή ερμηνεία και μαγεία, σχεδόν χειροπιαστή στην ατμόσφαιρα.
Κάτι αντίστοιχο μου συμβαίνει με την Ράντου, κάθε φορά που τη βλέπω στο θέατρο. Αυτή η γυναίκα έχει κάτι το μοναδικό, μπορεί να σε κάνει να κλαις απ' τα γέλια και κανονικά συγχρόνως. Κλαυσίγελος. Ρεαλισμός βασικά είναι η πιο σωστή λέξη. Η πλάκα ήταν την τελευταία φορά που την είδα, στο "Κατάδικός μου". Από τύχη βρεθήκαμε στην πρώτη σειρά, αγκαλιά με το σανίδι. Σε κάποια σκηνή βούρκωσα (είναι να μην κάνεις την αρχή στις μελούρες) και όταν τελείωσε η παράσταση είχα την εντύπωση ότι μου έκανε νόημα χαμογελώντας. Νόμιζα ότι είναι διαλείψεις της μετεφηβικής μου ηλικίας, μέχρι που την άκουσα να μιλάει για τα βιώματά της σε μια συνέντευξη. Εκεί σιγουρεύτηκα ότι δεν έχω παραισθήσεις, ή απωθημένα επειδή δεν είχα αφίσα της Britney Spears στον τοίχο του εφηβικού δωματίου μου. Γλυκιά επιβεβαίωση.
Δεν ξέρω αν μπορεί να καταλήξει κάπου αυτό το ατελείωτο αράδιασμα pixel, πέρα απ' το να σε κουράσει περισσότερο. Η μόνη κατακλείδα που στριφογυρίζει στο ακατοικήτου της πολυλογούς συγγραφέως είναι η εξής:
Να ψάχνεις ανθρώπους δίπλα σου που σε εμπνέουν, όπως ο αγαπημένος σου καλλιτέχνης όταν ήσουν δεκαπέντε. Εκείνους που σε κάνουν να ξενυχτάς με τον τόνο της φωνής τους, ν' αποζητάς κάθε βλέμμα σαν σιωπηρή κουβέντα και θείο δώρο, που σε προκαλούν να σπας τα κιγκλιδώματα και τις άμυνες για να βρεθείς κοντά τους. Πιστός ακροατής στη μουσική των χειλιών τους, χειροκροτητής στα έργα τους, θαυμαστής στην ομορφιά της εικόνας τους. Να ψάχνεις ανθρώπους που σου προκαλούν δέος και σε αναγκάζουν να ονειρεύεσαι χωρίς να σκέφτεσαι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου