Τις πιο ωραίες κουβέντες με τον εαυτό σου τις κάνεις σε ανύποπτες στιγμές, με χαλαρές άμυνες. Όταν παίζεις με τη φωτιά χωρίς να καίγεσαι, χωρίς να αντιλαμβάνεται κανείς τις εκρήξεις.
Τελικά καταλαβαίνεις ότι μεγάλωσες, όταν οι αναμνήσεις σου δεν συμπυκνώνονται σε μια μουσική ολονυχτία με κρασιά και τσιγάρα. Όταν θες να ξεχάσεις περισσότερα απ' όσα έχεις ανάγκη να θυμάσαι, όταν υποτιμάς, απ' τον φόβο της αυτοκριτικής και μόνο. Ζητάς ν' απολογηθείς, ικετεύεις για την αποδοχή στα φιλικά βλέμματα. Ειδικά αν δεν γνωρίζεστε πολλά χρόνια, εύχεσαι να αναγνωρίζουν εσένα κάτω απ' το μισάνθρωπο που βρίσκεται δίπλα τους. Θες να μιλήσεις, να φωνάξεις, να εξηγήσεις... Αλλά δεν πρόκειται να το κάνεις ποτέ, γιατί νιώθεις γραφικός. Σαν ξεκούρδιστη μπάντα που συνεχίζει στο σκοπό που κανείς δεν χορεύει.
Όταν αποποιείσαι τις ευθύνες, όταν παίρνεις κρίσιμες αποφάσεις, είναι σαν να πετάς μια πέτρα στη λίμνη σου, και οι ομόκεντροι κύκλοι που σχηματίζονται είναι το τίμημα και η δύναμη των πράξεών σου. Όσο περνούν τα χρόνια, οι πέτρες γίνονται βαρύτερες. Δεν φαίνονται τόσο εύκολα, φτάνουν γρήγορα στα βαθιά, αλλά οι ρίψεις είναι πιο δυνατές. Επηρεάζουν όλο το οικοσύστημα... Συνήθως τις συνέπειες τις πληρώνουν όσοι αγαπάς περισσότερο. Αν τους τραβάς κι εκείνους στα βαθιά μαζί σου, φρόντισε τουλάχιστον να ψάχνετε για κοράλλια.
Μου φαίνεται πολύ περίεργο να μην δουλεύω, να είμαι κλεισμένη σ΄ ένα σπίτι και να διαβάζω, μετά από τόσα χρόνια. Μάλλον δεν πρέπει να το κάνω συνοδεία ούζου. Μόνο το ούζο με πειράζει ρε γαμώτο... Μυρίζει θάλασσα, θολά βλέμματα, ρεμπέτικα, ζεστές αγκαλιές, και γέλια που κρύβουν μυστικά. Τότε που η μόνη έγνοια ήταν η σχολή, άντε και τα ζητήματα καρδιάς. Αυτή είναι η πολλά υποσχόμενη και κακοδιαφημισμένη ανεμελιά της φοιτητικής ζωής; Ή μήπως είναι προσομοίωση της ευτυχίας; Να ορίζεις τα βήματά σου χωρίς να φοβάσαι τις συνέπειες και τα θύματα; Να έχεις μοναδική ευθύνη την ανάγκη ν' ακούς την καρδιά και το μυαλό, να γίνεσαι καλύτερος, να πετύχεις για σένα και μόνο; Χωρίς περιττές αποσκευές ανασφάλειας και κάποιον να στηρίζεται στις πλάτες σου. Ποιός καθορίζει το φορτίο που μπορείς να σηκώσεις; Πλάτη για μένα σημαίνει δύναμη, το πιο ισχυρό σημείο του σώματός σου. Γι αυτό την έχω σημαδέψει μ' ένα σύμβολο του ανθρώπου που ήταν οι δικές μου πλάτες. Που μου έδωσε τα φτερά, χωρίς να με μάθει να πετάω.
Κάθε φορά που ψάχνεις αλήθειες, πρέπει να κάνεις κάτι που σε εκφράζει. Και να σκέφτεσαι αν με τις επιλογές σου θα άνθιζε ένα χαμόγελο στο πρόσωπο εκείνου που αγαπάς πιο πολύ. Μόνο μια τέτοια αυτοκριτική σε ωριμάζει. Σε λίγο εικοσιπενταρίζω, και πολλές φορές νιώθω τριάντα και. Πλην λίγων εξαιρέσεων, δεν μετανιώνω για το πολύχρωμο και βαρετό μωσαικό που κόβει βόλτες στο άμυαλο κεφαλάκι μου. Μου αρκεί που έχω ακούσει μια-δυο καλές κουβέντες για το βλέμμα μου τα τελευταία χρόνια. "Τ' αρχαία πάθη μας και τα φιλιά σου φταίνε". Αν ο μαζοχισμός είναι δεύτερη φύση σου και μ' ανέχεσαι, δώσε μου φωτιά. Όλο και κάποια ιστορία θα βρούμε να πούμε...
Τελικά καταλαβαίνεις ότι μεγάλωσες, όταν οι αναμνήσεις σου δεν συμπυκνώνονται σε μια μουσική ολονυχτία με κρασιά και τσιγάρα. Όταν θες να ξεχάσεις περισσότερα απ' όσα έχεις ανάγκη να θυμάσαι, όταν υποτιμάς, απ' τον φόβο της αυτοκριτικής και μόνο. Ζητάς ν' απολογηθείς, ικετεύεις για την αποδοχή στα φιλικά βλέμματα. Ειδικά αν δεν γνωρίζεστε πολλά χρόνια, εύχεσαι να αναγνωρίζουν εσένα κάτω απ' το μισάνθρωπο που βρίσκεται δίπλα τους. Θες να μιλήσεις, να φωνάξεις, να εξηγήσεις... Αλλά δεν πρόκειται να το κάνεις ποτέ, γιατί νιώθεις γραφικός. Σαν ξεκούρδιστη μπάντα που συνεχίζει στο σκοπό που κανείς δεν χορεύει.
Όταν αποποιείσαι τις ευθύνες, όταν παίρνεις κρίσιμες αποφάσεις, είναι σαν να πετάς μια πέτρα στη λίμνη σου, και οι ομόκεντροι κύκλοι που σχηματίζονται είναι το τίμημα και η δύναμη των πράξεών σου. Όσο περνούν τα χρόνια, οι πέτρες γίνονται βαρύτερες. Δεν φαίνονται τόσο εύκολα, φτάνουν γρήγορα στα βαθιά, αλλά οι ρίψεις είναι πιο δυνατές. Επηρεάζουν όλο το οικοσύστημα... Συνήθως τις συνέπειες τις πληρώνουν όσοι αγαπάς περισσότερο. Αν τους τραβάς κι εκείνους στα βαθιά μαζί σου, φρόντισε τουλάχιστον να ψάχνετε για κοράλλια.
Μου φαίνεται πολύ περίεργο να μην δουλεύω, να είμαι κλεισμένη σ΄ ένα σπίτι και να διαβάζω, μετά από τόσα χρόνια. Μάλλον δεν πρέπει να το κάνω συνοδεία ούζου. Μόνο το ούζο με πειράζει ρε γαμώτο... Μυρίζει θάλασσα, θολά βλέμματα, ρεμπέτικα, ζεστές αγκαλιές, και γέλια που κρύβουν μυστικά. Τότε που η μόνη έγνοια ήταν η σχολή, άντε και τα ζητήματα καρδιάς. Αυτή είναι η πολλά υποσχόμενη και κακοδιαφημισμένη ανεμελιά της φοιτητικής ζωής; Ή μήπως είναι προσομοίωση της ευτυχίας; Να ορίζεις τα βήματά σου χωρίς να φοβάσαι τις συνέπειες και τα θύματα; Να έχεις μοναδική ευθύνη την ανάγκη ν' ακούς την καρδιά και το μυαλό, να γίνεσαι καλύτερος, να πετύχεις για σένα και μόνο; Χωρίς περιττές αποσκευές ανασφάλειας και κάποιον να στηρίζεται στις πλάτες σου. Ποιός καθορίζει το φορτίο που μπορείς να σηκώσεις; Πλάτη για μένα σημαίνει δύναμη, το πιο ισχυρό σημείο του σώματός σου. Γι αυτό την έχω σημαδέψει μ' ένα σύμβολο του ανθρώπου που ήταν οι δικές μου πλάτες. Που μου έδωσε τα φτερά, χωρίς να με μάθει να πετάω.
Κάθε φορά που ψάχνεις αλήθειες, πρέπει να κάνεις κάτι που σε εκφράζει. Και να σκέφτεσαι αν με τις επιλογές σου θα άνθιζε ένα χαμόγελο στο πρόσωπο εκείνου που αγαπάς πιο πολύ. Μόνο μια τέτοια αυτοκριτική σε ωριμάζει. Σε λίγο εικοσιπενταρίζω, και πολλές φορές νιώθω τριάντα και. Πλην λίγων εξαιρέσεων, δεν μετανιώνω για το πολύχρωμο και βαρετό μωσαικό που κόβει βόλτες στο άμυαλο κεφαλάκι μου. Μου αρκεί που έχω ακούσει μια-δυο καλές κουβέντες για το βλέμμα μου τα τελευταία χρόνια. "Τ' αρχαία πάθη μας και τα φιλιά σου φταίνε". Αν ο μαζοχισμός είναι δεύτερη φύση σου και μ' ανέχεσαι, δώσε μου φωτιά. Όλο και κάποια ιστορία θα βρούμε να πούμε...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου