Άρνηση, Θυμός, Διαπραγμάτευση, Κατάθλιψη, Αποδοχή. Όταν τρέχεις να προλάβεις τις καταστάσεις κι εκείνες σου γνέφουν ήδη ειρωνικά απ' το βάθος του δρόμου, είναι πολύ πιθανό να αυτοκληθείς δικαστής. Κρίνεις ζωές άλλων, συχνά αρκετά μακροβιότερες απ' τη δική σου, επιλογές, βιώματα, μοιράζεις ευθύνες... Πρέπει να συνειδητοποιήσεις νωρίς πως δεν μπορείς να καθαρίσεις ένα βουνό σκατά με παιδικό φτυαράκι. Και όσο ασχολείσαι, τόσο πνίγεσαι απ' την δυσωδία. Ωριμάζεις πριν την ώρα σου έτσι. Για την ακρίβεια, γερνάς. Γιατί καλωσορίζεις τη μιζέρια με διάπλατες πόρτες και παράθυρα.
Μιζέρια λοιπόν... "Καθένας με το κατάρτι του μετράει το πανί του." Κοινώς, σέβομαι πως το μεγαλύτερο πρόβλημα της ζωής σου είναι ότι σου έσπασε το νύχι, ότι σε παράτησε η γκόμενα, ή ότι δεν έχεις λεφτά ούτε για καφέ. Θα σε κατανοήσω απόλυτα, δεν έχω το δικαίωμα να συγκρίνω προβλήματα σε μια εγωιστική ζυγαριά. Ούτε να υψώνω τείχη γύρω απ' το δικό μου πόνο, σαν να είναι κάστρο άβατο που δεν πάτησε ποτέ κανείς.
Θα ψάξω όση ώρα θες μαζί σου για βερνίκια, θα πούμε και θα πιούμε τόσα για την αχάριστη που μόνο το όνομά της θα σου φέρνει αναθυμιάσεις αλκοόλ, θα σου βάζω με το ζόρι λεφτά στις τσέπες, θα κάνω ό,τι μπορώ και ό,τι δεν αντέχω, χώμα θα γίνω, αλοιφή, αρκεί να σε στηρίξω.
Αν όμως ζεις με την ψευδαίσθηση ότι περνάς δύσκολα, το παίζεις μαχητής και κάνεις την πίκρα σου θεωρία, άντε και γαμήσου φίλτατε. Τι έχεις να μου πεις για τη ζωή σου; Πέφτεις στο βούρκο της μιζέριας σου και τραβάς κι εμένα μαζί. Με πνίγεις, και είσαι το τελευταίο πράγμα που χρειάζομαι. Ίσως αυτός ο λόγος, μαζί με την αγένεια, είναι οι μόνοι που μπορούν να με κάνουν να πετάξω άνθρωπο απ' την πίσω πόρτα της ζωής μου με τις κλωτσιές. Η έλλειψη παιδείας, πάσης φύσεως.
Έχω τρέλα με τα χρώματα και τα αρώματα. Γιατί, άσχετα με αύρες, παραφιλολογίες και δράματα, πιστεύω πως κάθε άνθρωπος εκπέμπει διαφορετικά χρώματα, τόσο μοναδικά όσο η μυρωδιά του. Αντικρουόμενες ενέργειες που ισορροπούν, αν είσαι τυχερός. Δεν ταιριάζουν όλες οι αποχρώσεις μεταξύ τους. Κάθε φορά επιλέγεις με κόπο τα κομμάτια του δικού σου μωσαικού. Και συνήθως γουστάρεις περισσότερο, όταν είναι λίγο παράταιρο.
"Τις νύχτες μπαίνεις στα όνειρά μου λες και ήρθες σε δικό σου κήπο..."
Όχι πάλι ρε γαμώτο. Έπηξα πια. Κουράστηκα. Λες και το υποσυνείδητό μου συνωμοτεί με την παράνοια, για να μου δείξει ότι είσαι εκεί.
"Μου φαίνεται σαν να 'ναι χτες μα πάνε τόσα χρόνια που σαν βιολί το σώμα σου στα χέρια μου κρατούσα..." Τόσα χρόνια, όντως. Και σε αγκάλιαζα με το σεβασμό που έχουν μόνο όνειρα ανεκπλήρωτα.
Το χειρότερο είναι πως δεν βλέπω εσένα πια. Μόνο δικούς σου ανθρώπους, στους οποίους απολογούμαι. Δεν ξέρω γιατί. Μάλλον για τα όσα ένιωσα. Πάντα η ανασφάλειά μου, πάντα οι άλλοι... Μέχρι που οι άλλοι μας κατέστρεψαν. Καλά δεν είμασταν στη νιρβάνα μας; Στο μικρόκοσμο που είχαμε φτιάξει; Μπορούσαμε να διακρίνουμε τη σκοτεινιά μας ο ένας στον άλλο, τις γκρίζες ζώνες. Γι αυτό γεμίζαμε τον καθρέφτη ζωγραφιές.
Μου λείπεις ρε γαμώτο. Μου λείπει το γέλιο σου, ο ήχος της φωνής σου. Το πείσμα σου να χρησιμοποιείς τη λογική σαν ροζ πινελιά στο τοπίο, χωρίς να ονειροβατείς. Με είχες διαλέξει,το ξέρω. Όχι επειδή το υπαγόρευε το συναίσθημα ή η καύλα, αλλά η αισθητική σου. Ταίριαζαν οι αποχρώσεις. Γι αυτό ενέκρινες σιωπηλά τις κινήσεις μου. Ακόμα και τώρα, δεν μπορώ να συγκρίνω το βλέμμα θαυμασμού σου με την ξελιγωμάρα του κάθε λιγουρομαλάκα που θα με κοιτάξει. Το θυμάμαι καλά αυτό το βλέμμα. Πολύτιμο φυλαχτό, να ξορκίζω τους εφιάλτες. Όπως το καθετί που έχει σχέση με σένα. Μ' άρεσε που το έζησα. Που ήταν δικό μου.
Η φαντασία δεν ήταν ποτέ ο ιδανικός μου βιότοπος. Δεν θα έβγαινε ποτέ σε καλό. Δεν μπορείς να αναμειγνύεις τον πάγο με τη φωτιά, προσμένοντας το θαύμα. Γι αυτό δεν μετανιώνω για τίποτα. Μόνο για το ότι δεν ήμουν ειλικρινής απέναντι στον εαυτό μου. Ίσως....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου