Ακόμη δεν έχω καταλάβει αν φταίει η μισανθρωπιά αυτής της πόλης ή είναι θέμα διάθεσης. Η Αθήνα, αυτό το τσιμεντένιο εργοστάσιο παραγωγής εικόνων, το χιλιοτραγουδισμένο από κάθε κουλτουρομαλάκα των 90's που σεβόταν τον εαυτό του, σε απομονώνει τεχνηέντως απ΄ την πραγματικότητα. Φοράς ακουστικά, περπατάς, σου μιλάνε, τραβιέσαι, δεν κοιτάς, δεν αγγίζεις. Γρήγορα καρέ, θολές, συγκεχυμένες εικόνες, ζεστά χαμόγελα που σε κάνουν να αναρωτιέσαι αν είσαι γελοίος, αντί να ανταποδώσεις. Φωτογραφίες που δεν απεικονίζονται στο άλμπουμ της μνήμης σου. Πήρε πολύ φως η μηχανή. Κάηκαν!
Νιώθεις παίκτης; Νιώθεις περαστικός; Γουστάρεις να προχωράς χωρίς να ξέρεις που πηγαίνεις; Είμαι το μικρότερο κομμάτι στο πολύχρωμο μωσαικό. Σου φωνάζω και δεν μ' ακούς. Δεν θες να μ' ακούσεις.
Ονειρεύεσαι και δεν μ' αφήνεις στα όνειρά σου να μπω.
"Μπλεξαν οι γραμμές μας, μπλέξαν οι φωνές... Μπλέξαν οι ανάσες μας στο ακουστικό...
Όλη η Αθήνα, ακούει και δεν μιλά, τα μυστικά μας κλέβει
Με τους καυγάδες μας γελά, τις γλύκες μας ζηλεύει... Και πάλι μόνη μένει"
Μπορείς να ερωτευτείς μια φωνή, ένα ηχόχρωμα; Ένα γέλιο σίγουρα. Ονειρεύομαι υποθετικές συναντήσεις, αγκαλιές, φιλιά, χάδια, ολόκληρους διαλόγους πλάθω στο κεφαλάκι μου, αρκεί να σε κάνω να γελάσεις. Θέλω να γελάς. Μακριά από μένα, χωρίς εμένα. Ακόμη και ΜΕ μένα, μου αρκεί. Τρομάζω όταν δεν νιώθω το γέλιο σου, με τρομάζουν οι άδειες μέρες, οι επίπεδες συλλαβές, τα κενά βλέμματα. Οτιδήποτε δεν μπορώ να αντιμετωπίσω.
"Πεθαμένες καλησπέρες δεν γουστάρω να μου λες" Καλύτερα να σε βλέπω στα όνειρά μου ως τον άνθρωπο που μπορείς να γίνεις. Ένα σπασμένο γυαλάκι που αφήνει τα σημάδια του, αλλά το αγαπάω γιατί είναι κομμάτι δικό μου και αναπόσπαστο. Το άγγιξα, το φρόντισα, το φίλησα, το ένιωσα, το στόλισα με τα ωραιότερα χρώματα της ψυχής μου και το 'κρυψα. Αν δεν μπορείς να διακρίνεις το είδωλό σου πάνω του, καλύτερα να βγάζεις το σκασμό. Καλύτερα να με μισείς.
Δεν ξέρω αν καταλαβαίνεις έστω και μισή λέξη απ' όσα διαβάζεις. Δεν ξέρω αν κάπου βαρέθηκες, αν έχεις κλάσει στο γέλιο και κάνεις πιρουέτες στην καρέκλα. Και κατά βάση, δεν με αφορά. Ο κομπλεξισμός του "τι-γράφω-σ'ένα-blog-και-πώς-μπορεί-να-το-δει-ο-καθένας" συνήθως εξαφανίζεται μετά τον πρώτο καιρό. Όταν καταλαβαίνεις πως στα άγνωστα ή στα απρόθυμα μάτια του καθενός οι μαλακίες που σκέφτεσαι είναι λευκά κλειστά φάκελα, χωρίς παραλήπτη.
Μπορείς να με διακρίνεις κάπου μέσα στο μωσαικό; Έχω πυροσβεστηρί μαλλιά, φοράω συνέχεια μπλε, μερικά σκουλαρίκια και ένα ζευγάρι ακουστικά μονίμως μπλεγμένα στο λαιμό μου. Α, και μια γούνινη στέκα με αυτάκια. Ναι, μάλλον γελάνε με την πάρτη μου στο δρόμο, αλλά κρυώνω ρε γαμώτο... Τα μάτια μου είναι συνήθως κουρασμένα, σε στυλ πάντα απ΄το βάψιμο. Περπατάω γρήγορα και άτσαλα, λες κι έχω προηγούμενα με το πλακάκι ή με κυνηγάνε με αλυσοπρίονο. Δεν χαζεύω βιτρίνες, μόνο εσώρουχα αγοράζω πια. Μάλλον με ενδιαφέρει η εικόνα μου περισσότερο για όποιον επιλέγω να τη δει. Παρατηρώ φωτογραφίες προσπαθώντας να προσδιορίσω ενέργειες και συναισθήματα από ένα βλέμμα. Ποιος την τράβηξε, πως ένιωθες εκείνη τη στιγμή... Πολλά μπορείς να καταλάβεις από σκόρπιες εικόνες. Αν η δική μου σε κάνει να κοντοσταθείς ένα δευτερόλεπτο, είμαστε σε καλό δρόμο. Αρκεί να ξέρεις πως τα "αντράκια", οι "φέρτε-το-σκαμνί-κουράστηκα-να-τα-σέρνω", είναι συνήθως οι πιο ανασφαλείς και κομπλεξικοί άνθρωποι που ζαρώνουν σαν κουτάβια να τους χαιδέψεις τα μαλλιά. Αυτό να το θυμάσαι.
Ότι και αν είναι, όπως και αν είναι ή αντδράει κάποιος, απλά ΔΕΝ ΣΕ ΝΟΙΑΖΕΙ...Εσύ μου το έδειξες αυτό.Πόσο να σε πληγώσει κάποιος παραπάνω απ'όσο έχει κάνει ήδη...Να φοβάσαι μην πληγωθείς απο το ίδιο το "εγώ" σου για πράγματα που κλείδωσες και δεν έδειξες, έζησες, ονειρεύτηκες..Για τον καθιερωμένο πόνο υπάρχουν οι άλλοι.Μη ΣΕ πληγώνεις περισσότερο....
ΑπάντησηΔιαγραφή