Αύγουστος

Σε άδεια καταφύγια ξυπνάς ιδρωμένος
η ζέση του ονείρου επιθανάτιο φιλί
την πόρτα των στόχων χτυπάς σαν ξένος 

και γυρεύεις απωθημένα, χαμένη οφειλή.

Κάτι αλλάζει μέσα σου, κάτι χορεύει
σαν μωράκι στα πρώτα του βήματα
την αδικία του κόσμου σου λαξεύει
κι αναμετριέται στων ματιών σου τα κύματα.

Χωρίς πείνα, χωρίς δίψα, χωρίς ελπίδα
ένας υπεράνθρωπος που κρύβει τα σημάδια
ψάχνει του χαμένου έρωτα την πυξίδα
ψηλαφίζει κι αναριγά στ' απαγορευμένα χάδια

Να φοβάσαι τα φεγγάρια τ' Αυγουστιάτικα
μυρίζουν αλμυρίκι, αλκοόλ και καταστροφή
σφίγγονται πάνω σου σαν βραχιόλια Μαρτιάτικα
κι απ' το χιονιά του σε καίνε πιο πολύ

Δεν έμαθα να τραγουδώ, δεν ξέρω να χορεύω
ποιήτρια και νεράιδα όπως στα παραμύθια
τις σειρήνες στη σκέψη σου έμαθα να παλεύω
και γελά κατάμουτρα στην ψυχή μου η συνήθεια

Ατέρμονα ταξίδια ονειρεύομαι
θολά ποτάμια που γυρίζουν τη ζαριά
το κόστος των επιλογών εμπορεύομαι
και του φιλιού σου τη γλυκιά μαχαιριά

Μη φοράς στα πάθη σου ρούχα δανεικά
μην πνίγεις τις εκρήξεις σ' άδειες αγκαλιές
κοίτα με και πείσε με συγκαταβατικά
για χατίρι σου θα σβήσω όλες τις φωτιές

Καμένο χαρτί, μπερμπάντικο σεκλέτι
γύρισέ μου καλύτερα την πλάτη
μην με καθρεφτίζεις στου ονείρου σου το μπεκερέτι
και διέγραψέ με απ' των στόχων σου τον χάρτη.