Τα δύο τελευταία χρόνια, λόγω των πολιτικοκοινωνικών αναταράξεων, η έννοια του "σπιτιού" ως καταφύγιο, σημειακό αντικείμενο ή μέσο δήλωσης ταυτότητας έγινε αρκετά δημοφιλής στους καλλιτεχνικούς κύκλους. Πολυήμερες εκθέσεις, σεμινάρια, διαγωνισμοί... Δεν συμμετείχα πουθενά, ίσως γιατί αυτό το θέμα με άφηνε παγερά αδιάφορη. Έχουν περάσει έξι χρόνια από την τελευταία μέρα που αποκάλεσα μια κατοικία "σπίτι".
Και μέσα σε μία μέρα, ξύπνησε ένα συναίσθημα που νόμιζα πως δεν θα εμφανιζόταν ποτέ πια. Με μικρά, δειλά βηματάκια.
Βήμα πρώτο. (Ανοίγω την πόρτα, ακούω τα τακούνια μου στα πλακάκια)
Δεν θ' άφηνα ποτέ κανέναν άλλο να κλείσει ένα σπίτι για μένα, χωρίς να το δω πρώτα. Ένα άνετο σαλόνι, απ' την μπαλκονόπορτα διακρίνω μια τζουρίτσα θάλασσας. Μισό χαμόγελο. Αρχίζω ασυναίσθητα να σκέφτομαι χρώματα. Καλό σημάδι.
Βήμα δεύτερο. Μια κουζίνα με ξύλινα και λευκά ντουλάπια, λουσμένη στο φως.
Το χαμόγελο ολοκληρώνεται σε τέλειο ημικύκλιο. Φαντασιώνομαι σε γρήγορα καρέ, πρωινούς καφέδες κι όλα τα αίσχη που θα σου ετοιμάζω εκεί μέσα. Είχα μια δεκαετία να νιώσω τέτοια προσμονή αντικρίζοντας απλώς ένα δωμάτιο. Πόσα χρειάζονται μερικοί άνθρωποι για να είναι ευτυχισμένοι...
"Θα σου φτιάξω κι εκείνο τον θεατρικό καθρέφτη με τις λάμπες που μου έλεγες, πανεύκολο είναι... Α, σου πήρα και δυο φωτάκια να στα περάσω κάτω απ' τα ντουλάπια της κουζίνας για να βλέπεις"
Βήμα τρίτο. (Καφές στη γειτονιά, για τα συμβόλαια)
Μια κουρασμένη, αργή, καλωδιωμένη με hands free μεσίτρια σου χαρίζει ένα απ' τα -σπάνια, φαίνεται- ειλικρινή της χαμόγελα. "Πάντα έτσι να είστε..."
Βήμα τέταρτο. Με παρατηρείς απ' το δρόμο. Μυστήριο χαμόγελο, όταν παίζω με τσιπιρίκια.
"Αγάπη μου, σου πάνε πολύ τα παιδιά... Να σου κάνω πεντ' - έξι;"...
Και κάπου ανάμεσα σε σελίδες με σύνθετα σαλονιού, diy τεχνοτροπίες για τοίχους, χρωματολόγια, σχολικά βιβλία, φωτογραφίες στο Lr, καρτέλες στο biblionet, ένα κουβά καφέ σ' ένα χαοτικό δωμάτιο και μ' ένα στομάχι σε επίσης χαοτική διάθεση για το πώς θα τα προλάβουμε όλα, ξαφνικά ξυπνάω.
Φτιάχνουμε το σπίτι. Το Σπίτι ΜΑΣ.
Εκείνα τα μικρά, τα ασήμαντα, που πλημμυρίζουν τη σκέψη σου με όλα τα παράγωγα του "εμείς", αυτό είναι το Σπίτι. Κάθε χαδιάρικο βλέμμα, κάθε αντικείμενο που τοποθετείται στο ράφι από χέρια που αγαπάνε. Ονειρεύομαι μια ζεστή, φωτεινή φωλιά, ανοιχτή για να ταίσω και να κοιμίσω κάθε δικό μας άνθρωπο. Ονειρευόμαστε, κι αυτό έχει κυρίως σημασία.
Και μπορώ να ονειρεύομαι, γιατί Σπίτι μου έχει γίνει το βλέμμα σου.
Και μπορώ να ελπίζω πως δεν θα επιτρέψουμε στους εαυτούς μας να γίνουμε έρμαια μιας ρουτίνας.
Βήμα πέμπτο και τελευταίο (της επιστροφής).
Οδηγείς στη Συγγρού, κι αστραπιαία το σώμα σου κολλάει στο δικό μου και βάζεις μηχανικά τα χέρια μου στις τσέπες σου για να μην κρυώνω.
Ανυπομονώ.
Και μέσα σε μία μέρα, ξύπνησε ένα συναίσθημα που νόμιζα πως δεν θα εμφανιζόταν ποτέ πια. Με μικρά, δειλά βηματάκια.
Βήμα πρώτο. (Ανοίγω την πόρτα, ακούω τα τακούνια μου στα πλακάκια)
Δεν θ' άφηνα ποτέ κανέναν άλλο να κλείσει ένα σπίτι για μένα, χωρίς να το δω πρώτα. Ένα άνετο σαλόνι, απ' την μπαλκονόπορτα διακρίνω μια τζουρίτσα θάλασσας. Μισό χαμόγελο. Αρχίζω ασυναίσθητα να σκέφτομαι χρώματα. Καλό σημάδι.
Βήμα δεύτερο. Μια κουζίνα με ξύλινα και λευκά ντουλάπια, λουσμένη στο φως.
Το χαμόγελο ολοκληρώνεται σε τέλειο ημικύκλιο. Φαντασιώνομαι σε γρήγορα καρέ, πρωινούς καφέδες κι όλα τα αίσχη που θα σου ετοιμάζω εκεί μέσα. Είχα μια δεκαετία να νιώσω τέτοια προσμονή αντικρίζοντας απλώς ένα δωμάτιο. Πόσα χρειάζονται μερικοί άνθρωποι για να είναι ευτυχισμένοι...
"Θα σου φτιάξω κι εκείνο τον θεατρικό καθρέφτη με τις λάμπες που μου έλεγες, πανεύκολο είναι... Α, σου πήρα και δυο φωτάκια να στα περάσω κάτω απ' τα ντουλάπια της κουζίνας για να βλέπεις"
Βήμα τρίτο. (Καφές στη γειτονιά, για τα συμβόλαια)
Μια κουρασμένη, αργή, καλωδιωμένη με hands free μεσίτρια σου χαρίζει ένα απ' τα -σπάνια, φαίνεται- ειλικρινή της χαμόγελα. "Πάντα έτσι να είστε..."
Βήμα τέταρτο. Με παρατηρείς απ' το δρόμο. Μυστήριο χαμόγελο, όταν παίζω με τσιπιρίκια.
"Αγάπη μου, σου πάνε πολύ τα παιδιά... Να σου κάνω πεντ' - έξι;"...
Και κάπου ανάμεσα σε σελίδες με σύνθετα σαλονιού, diy τεχνοτροπίες για τοίχους, χρωματολόγια, σχολικά βιβλία, φωτογραφίες στο Lr, καρτέλες στο biblionet, ένα κουβά καφέ σ' ένα χαοτικό δωμάτιο και μ' ένα στομάχι σε επίσης χαοτική διάθεση για το πώς θα τα προλάβουμε όλα, ξαφνικά ξυπνάω.
Φτιάχνουμε το σπίτι. Το Σπίτι ΜΑΣ.
Εκείνα τα μικρά, τα ασήμαντα, που πλημμυρίζουν τη σκέψη σου με όλα τα παράγωγα του "εμείς", αυτό είναι το Σπίτι. Κάθε χαδιάρικο βλέμμα, κάθε αντικείμενο που τοποθετείται στο ράφι από χέρια που αγαπάνε. Ονειρεύομαι μια ζεστή, φωτεινή φωλιά, ανοιχτή για να ταίσω και να κοιμίσω κάθε δικό μας άνθρωπο. Ονειρευόμαστε, κι αυτό έχει κυρίως σημασία.
Και μπορώ να ονειρεύομαι, γιατί Σπίτι μου έχει γίνει το βλέμμα σου.
Και μπορώ να ελπίζω πως δεν θα επιτρέψουμε στους εαυτούς μας να γίνουμε έρμαια μιας ρουτίνας.
Βήμα πέμπτο και τελευταίο (της επιστροφής).
Οδηγείς στη Συγγρού, κι αστραπιαία το σώμα σου κολλάει στο δικό μου και βάζεις μηχανικά τα χέρια μου στις τσέπες σου για να μην κρυώνω.
Ανυπομονώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου