Νυχτερινές ικεσίες

Είναι εκείνη η ωχρή γυαλάδα στον πάτο του ποτηριού σου.
Οι σκέψεις που σε ζαλίζουν περισσότερο απ' αυτό.
Πόσο πιο όμορφοι γινόμαστε στο νυχτερινό φως! Κρύβει ό,τι ανακαλύπτει.
Κόκκινες, κίτρινες αντανακλάσεις...
Είναι εκείνες οι γωνίες του προσώπου σου. Και τα μάτια που στο μισοσκόταδο λάμπουν ακόμη πιο πολύ.
Είναι εκείνη η ουλή στο χέρι μου, που δεν διακρίνεται πια. Και η - ντροπαλή ακόμη - ρυτίδα στο μέτωπο, όταν κάθε σου λέξη γίνεται αίτιο ενός προβληματισμού συγκινημένου.

Η υπεραπλούστευση και η διακωμώδηση είναι εύκολες άμυνες. Όχι για μας.

Είναι τα βράδια που εύχομαι να ταξιδεύαμε μισό αιώνα στο παρελθόν. Να 'μασταν, λέει, σ' ένα τζαζ μπαρ της Νέας Ορλεάνης. Να χορεύουμε άτονα, αλλά ρυθμικά, σαν ξεκούρδιστα εκκρεμή. Να πιάνω το μικρόφωνο και να καταλαβαίνεις πώς νιώθω απ' τη βραχνάδα της φωνής, χωρίς ν' ακούς τους στίχους του τραγουδιού.

Μετά θυμάμαι πως δεν έχω φωνή. Και πως ποτέ δεν έκανα στη ζωή μου κάτι που να θυμίζει ταινία.

Τα μεγαλεπήβολα σχέδια λυγίζουν μπροστά στο χρόνο. Κι εκείνος στερείται πλέον κάθε νοήματος. Είναι το δευτερόλεπτο. Η ανάσα. Εσύ κι εγώ. Η αθάνατη στιγμή μας.

Είναι όλες εκείνες οι στιγμές που εύχομαι να 'σουν κάθε ανάσα που τρεμοπαίζει στο στήθος μου, και σβήνει εκπνέοντας σ' ένα νωχελικό σύννεφο καπνού.
Κάθε σταγόνα στο ποτήρι. Κάθε μελωδία. Κάθε ξενύχτι μας.
Είναι εκείνοι οι άνθρωποι που λαμπαδιάζουν την παραίτησή τους μ' ένα σπίρτο. Και μόνο η φωτιά του τους κρατάει ζωντανούς.

Είναι όλ' αυτά και τίποτα.
Για να σε πνίγει, κάθε φορά και περισσότερο, εκείνος ο κόμπος του πρώτου φιλιού. Σαν ανθός που δένει, σφίγγει και δυναμώνει τις ρίζες του ως την καρδιά.