https://www.youtube.com/watch?v=_cnPZSM85j8
"Το ινδιάνικο όνομά σου θα ήταν τρύπια καπότα" με πείραζε κάποτε ο πατέρας μου, προσπαθώντας να διακωμωδήσει το ατύχημα της γέννησής μου. Αφού ανέσυρα απ' τη μνήμη μου διάφορα παρατσούκλια με ανάκατη χρονολογική σειρά (Ποκατσόντας, Ζου, Σακίρα, χοροπηδηχτούλα, λιπόμαζα, Γιωργάρας, πεταλούδα, Ντένις Ρόντμαν, λιμενεργάτης, Μπαμπώ κι άλλα τέτοια) που με βάφτιζαν ανά καιρούς, νομίζω πως το πιο ταιριαστό για την ώρα θα ήταν "η φωτογράφος που κλαίει στις συναυλίες" (-σαμαλάκας, για να γίνει και πιο εθνικ).
Γιατί έτσι; Και γιατί να ξεφτιλίζεις κάτι το οποίο σε γεμίζει αναμνήσεις, σε συγκινεί;
Απλούστατα επειδή είναι πολύ βολικό να νομίζεις ότι ένας δυνατός χαρακτήρας δεν έχει στιγμές ελεύθερης πτώσης. Κι όταν παραδέχεται ότι πονάει, είναι σαν το παραμύθι με το βοσκό και το λύκο: κανένας δεν τον πιστεύει, ούτε ενδιαφέρεται ν' ασχοληθεί. Οπότε καλύτερα να τα διακωμωδούμε όλα απ' την αρχή, να γλιτώνουμε χρόνο. (Γιατί σ' ένα απ' τα σπάνια ξεσπάσματά μου πριν φύγω απ' την Κρήτη, η αντίδραση ήταν "μα που πήγε ο δυναμισμός σου;!" Και δεν διατίθεμαι να το ξανακούσω, ευχαριστώ.)
Σχεδόν επτά μήνες. Και κάθε μέρα που περνάει, καλή, πιεστική ή άσχημη, είναι αφορμή αυτομουτζώματος γιατί δεν κίνησα τα πόδια μου απ' το νησί μια ώρα αρχύτερα. Γιατί μέσα σ' αυτούς τους ρυθμούς τους αγχώδεις, στην αποξένωση, τα νεύρα, τις ανέλπιδες ευχές να 'χε η μέρα 148 ώρες, τη μιζέρια δίπλα μου, κάνω πράγματα που αγαπάω χωρίς να λείπει ποτέ το φαγητό απ' το τραπέζι μου. Τόσο απλά. Γιατί διαβάζω ξανά βιβλία, ακούω μουσικές, βλέπω θέατρο. Γιατί νιώθω καλά, επιτέλους ο εαυτός μου. Ένα μπάσταρδο κυνηγόσκυλο, που απέτυχε παταγωδώς να χωρέσει σε κουστούμι πεκινουά βιτρίνας επί τρία συναπτά έτη.
Να φοβάσαι εκείνους που δεν έχουν την ανάγκη σου πια, κυρίως ηθικά και συναισθηματικά. Κι αν αποξενώνονται, είναι επειδή διακρίνουν πλέον το σχήμα σου χωρίς παραμορφωτικούς φακούς της πραγματικότητας. Και διατηρούν τις αποστάσεις.
Τι ωραίο πράγμα η απόσταση! Τι εξιδανικευτικό!
Μέχρι πρότινος στεναχωριόμουν πραγματικά για λίγες σπάνιες ψυχές που γνώρισα κάτω, επειδή η μοίρα τους γέννησε σε λάθος τόπο για ν' αναδειχθούν, να λάμψουν, να γίνουν ευτυχισμένοι. Μικρό μέρος για μεγάλα μυαλά. Όμως ενηλικιώθηκα, αναγνωρίζοντας πως ο καθένας είναι απόλυτα υπεύθυνος για την πορεία του. Κι εκεί, στη στροφή, στο σημείο καμπής... Άρχισαν να με απογοητεύουν. Ένας ένας. Η επιδειξιομανία τους. Η βλαχοκατινιά τους στο να κρίνουν τις πορείες των άλλων. Η κρυψίνοιά τους. Οι ψευτομαγκιές, και οι μαχαιριές κάτω απ' το χαλί. Η κοντόφθαλμη οπτική την οποία αρνούνται να παραδεχτούν, για να κρύψουν τις ανασφάλειές τους. Θύτες και θύματα, επηρεαζόμενοι. Αρρώστησε η ψυχή μου. Σιχάθηκε.
(Δεν το παίζω υπεράνω, γιατί πολύ απλά δεν θα γίνω ποτέ. Ούτε έχω κανένα δικαίωμα να σε κατηγορήσω. Όμως προσπαθώ να φτυαρίζω τα σκατά της δικής μου ζωής, όσο εσύ χάνεις χρόνο γλυκοκοιτάζοντας τη δική μου. Αυτή είναι η διαφορά μας...)
Δεν θέλω να με καθοδηγεί κανένας μονόφθαλμος που αναδεικνύεται ανάμεσα σε τυφλούς. Ευτυχώς, συναντώ καθημερινά ανθρώπους πεφωτισμένους. Με ξάστερη ματιά, αστείρευτη μόρφωση και το ένα ενδέκατο του τουπέ που έβλεπα σε μερικά μουσούδια στο νησί. Σωστά πρότυπα, κι εναύσματα γι' αυτοκριτική.
Μπορώ να στα πω όλ' αυτά εξευγενισμένα, μ' ένα τόνο καθωσπρεπισμού, χρησιμοποιώντας εμπνευμένα τσιτάτα για να σ' εντυπωσιάσω. Μόνο που υπάρχει ένα προβληματάκι:
ΔΕΝ ΤΑ ΕΧΩ ΓΡΑΨΕΙ.
Μπορείς να κρίνεις τις ζωές των υπολοίπων για να δικαιολογήσεις τα λάθη της δικής σου. Μόνο που υπάρχει ένα προβληματάκι:
ΔΕΝ ΤΙΣ ΕΧΕΙΣ ΖΗΣΕΙ.
Θέλω να γυρίζω σ΄ένα σπίτι με χαρακτήρα. Παλάτι ή υπόγεια τρύπα, δεν με νοιάζει. Αρκεί να δίνουμε πνοή εκεί μέσα. Να με περιμένεις με μουσική, ένα ποτήρι ουίσκι κι ένα μισό χαμόγελο. Να πίνουμε αμίλητοι σε μια φλύαρη αγκαλιά. Να ενδιαφέρεσαι όντως να δεις φωτογραφίες μου απ' τη βραδιά, μόνο και μόνο για να χαρείς μαζί μου σε πέντε και να με σκυλοβρίσεις σε διακόσιες πέντε. Να είσαι αμείλικτος κριτής στα γραπτά μου, και να με κουτουλάς όταν δεν μπορώ να σταυρώσω λέξη. Να καταλαβαίνεις πόσο ανάγκη έχω το να δουλεύω τέτοιες ώρες, να σπαταλάς μια ώρα ύπνου για χάρη μου, ώστε να μας βρίσκουν τα πιο όμορφα ξημερώματα. Τότε θα σ' αγαπάω πιο πολύ.
Κι αν μπορεί να συμβεί κάτι τέτοιο μόνο για μια μέρα, τι να το κάνω;
Κι αν δεν συμβαίνει καθόλου, γιατί να το ζήσω;...
Ένα καλό κρεβάτι, όσο κι αν προσπαθήσει, δεν πρόκειται ποτέ ν' αντικαταστήσει έναν άνετο καναπέ με την αγκαλιά που προανέφερα. Οπότε γιατί ν' αναλώνομαι;
"Τι θα γίνει, θα πεις τίποτα ουσιαστικό ή θα συνεχίσεις να μιλάς χωρίς λόγο, για ν' ακούω τη φωνή σου;"
(Κάτι τέτοιες ώρες. Μ' εκείνους που ξέρουν πώς να σε βάλουν στη θέση σου, επειδή είναι ισάξιοι ή ανώτεροι πνευματικά. Αυτούς αγαπάω πιο πολύ. Τις ψευτομαγκιές και τις επιθέσεις με νεροπίστολα, τις δέχομαι με την στωικότητα του ανθρώπου που βρίσκεται ήδη σ' άλλο δρόμο.)
Θα προσπαθήσω λοιπόν.
Πόσες φορές χρησιμοποίησα παραπάνω, γραπτά ή έμμεσα, το ρήμα "θέλω;" Θέλω, ελπίζω, εύχομαι... Σκατά στα μούτρα μου. ΘΕΛΕ. Ποσώς σε απασχολεί, και καλά κάνεις. Παιδιάστικες επικλήσεις εγωιστικού πεντάχρονου. Εμένα μ' ενδιαφέρει κυρίως τί θέλεις ΕΣΥ.
Θέλεις μια γυναίκα ήρεμη, με σταθερό χαρακτήρα ώστε να γνωρίζεις που πατάς και με ποια ξυπνάς; Διαχειρίσιμη, με ελεγχόμενο παρορμητισμό; Χαριτωμένα ζηλιάρα, με γατίσια ανασφάλεια; Με ισορροπημένα νεύρα, ήπιους ρυθμούς καθημερινότητας και μπόλικο ελεύθερο χρόνο για τη φατσούλα σου; Που να σε εμπνέει να γίνεσαι δάσκαλος, μπαμπάς και προστάτης δίπλα της;
Αν αυτά ζητάς, πολύ καλά κάνεις. Είσαι λογικός άνθρωπος.
Αν καταλάθος χτυπήσεις την πόρτα μου, συγχαρητήρια. Το θυροτηλέφωνο έχει άμεση σύνδεση με την αποτυχία μας, για να μην χάνουμε χρόνο.
Η μόνη πραγματική χρησιμότητα του θέλω, είναι μ' ένα "σε" μπροστά. Και το "σε θέλω, αλλά δεν σ' έχω ανάγκη" μπορεί να γίνει τρομακτικό κι υπέροχο ταυτόχρονα. Δυστυχώς για σένα, είναι η πραγματικότητα. Προχωράω χωρίς να σε περιμένω, πέφτω, στηρίζομαι στα πόδια μου, ονειρεύομαι, δουλεύω σαν το σκυλί για τα κάθε είδους ταξίδια μου. Στα 'χω πει καιρό τώρα και δεν μ' άκουγες: "Είτε είσαι μαζί μου είτε όχι, σε λυπάμαι προκαταβολικά".
Βαρέθηκα τις αναμονές. Θέλω το "εδώ" και το "τώρα". Θέλω εσένα, χωρίς να σε χρειάζομαι. Και θέλω ν' ΑΠΑΙΤΕΙΣ. Από σένα, από μένα, απ' τους πάντες και τα πάντα.
Μίσησα τις αποστάσεις. Μα κυρίως μίσησα τη λιποψυχιά όσων δεν μπορούν να τις υπερβούν.
Ίσως είναι το μόνο κείμενο που δεν πρόκειται να ξαναδιαβάσω για να "διορθώσω". Ογδόντα προχειρογραμμένες γραμμές για να περιγράψω μια φυγή. Ας είναι. Πρόκειται για την τελευταία, άλλωστε.
Έφυγα. Διπλοκλείδωσε, και μην με περιμένεις.
(Tο τραγούδι που έβαλα στην αρχή, είναι για μένα ένα ολοκληρωμένο θεατρικό μονόπρακτο σε δώδεκα λεπτά. Δεν θα μπω ποτέ στον κόπο να σου εξηγήσω, γιατί δεν θα καταλάβεις. Είναι η ζωή μου ολόκληρη... Κι ανήκει σ' εκείνον τον μαλάκα που συγκινήθηκε, όταν του είπα πως φαντάζομαι να το χορεύω με τον άνθρωπο που αγαπάω. Που μου μετέδωσε τις δικές του εικόνες ακούγοντάς το, και συγκινήθηκα εξίσου. Η ζωή μου ανήκει σ΄ ένα τυπάκι, που δεν θα μπορούσες ποτέ να είσαι εσύ. Κρίμα.)
"Το ινδιάνικο όνομά σου θα ήταν τρύπια καπότα" με πείραζε κάποτε ο πατέρας μου, προσπαθώντας να διακωμωδήσει το ατύχημα της γέννησής μου. Αφού ανέσυρα απ' τη μνήμη μου διάφορα παρατσούκλια με ανάκατη χρονολογική σειρά (Ποκατσόντας, Ζου, Σακίρα, χοροπηδηχτούλα, λιπόμαζα, Γιωργάρας, πεταλούδα, Ντένις Ρόντμαν, λιμενεργάτης, Μπαμπώ κι άλλα τέτοια) που με βάφτιζαν ανά καιρούς, νομίζω πως το πιο ταιριαστό για την ώρα θα ήταν "η φωτογράφος που κλαίει στις συναυλίες" (-σαμαλάκας, για να γίνει και πιο εθνικ).
Γιατί έτσι; Και γιατί να ξεφτιλίζεις κάτι το οποίο σε γεμίζει αναμνήσεις, σε συγκινεί;
Απλούστατα επειδή είναι πολύ βολικό να νομίζεις ότι ένας δυνατός χαρακτήρας δεν έχει στιγμές ελεύθερης πτώσης. Κι όταν παραδέχεται ότι πονάει, είναι σαν το παραμύθι με το βοσκό και το λύκο: κανένας δεν τον πιστεύει, ούτε ενδιαφέρεται ν' ασχοληθεί. Οπότε καλύτερα να τα διακωμωδούμε όλα απ' την αρχή, να γλιτώνουμε χρόνο. (Γιατί σ' ένα απ' τα σπάνια ξεσπάσματά μου πριν φύγω απ' την Κρήτη, η αντίδραση ήταν "μα που πήγε ο δυναμισμός σου;!" Και δεν διατίθεμαι να το ξανακούσω, ευχαριστώ.)
Σχεδόν επτά μήνες. Και κάθε μέρα που περνάει, καλή, πιεστική ή άσχημη, είναι αφορμή αυτομουτζώματος γιατί δεν κίνησα τα πόδια μου απ' το νησί μια ώρα αρχύτερα. Γιατί μέσα σ' αυτούς τους ρυθμούς τους αγχώδεις, στην αποξένωση, τα νεύρα, τις ανέλπιδες ευχές να 'χε η μέρα 148 ώρες, τη μιζέρια δίπλα μου, κάνω πράγματα που αγαπάω χωρίς να λείπει ποτέ το φαγητό απ' το τραπέζι μου. Τόσο απλά. Γιατί διαβάζω ξανά βιβλία, ακούω μουσικές, βλέπω θέατρο. Γιατί νιώθω καλά, επιτέλους ο εαυτός μου. Ένα μπάσταρδο κυνηγόσκυλο, που απέτυχε παταγωδώς να χωρέσει σε κουστούμι πεκινουά βιτρίνας επί τρία συναπτά έτη.
Να φοβάσαι εκείνους που δεν έχουν την ανάγκη σου πια, κυρίως ηθικά και συναισθηματικά. Κι αν αποξενώνονται, είναι επειδή διακρίνουν πλέον το σχήμα σου χωρίς παραμορφωτικούς φακούς της πραγματικότητας. Και διατηρούν τις αποστάσεις.
Τι ωραίο πράγμα η απόσταση! Τι εξιδανικευτικό!
Μέχρι πρότινος στεναχωριόμουν πραγματικά για λίγες σπάνιες ψυχές που γνώρισα κάτω, επειδή η μοίρα τους γέννησε σε λάθος τόπο για ν' αναδειχθούν, να λάμψουν, να γίνουν ευτυχισμένοι. Μικρό μέρος για μεγάλα μυαλά. Όμως ενηλικιώθηκα, αναγνωρίζοντας πως ο καθένας είναι απόλυτα υπεύθυνος για την πορεία του. Κι εκεί, στη στροφή, στο σημείο καμπής... Άρχισαν να με απογοητεύουν. Ένας ένας. Η επιδειξιομανία τους. Η βλαχοκατινιά τους στο να κρίνουν τις πορείες των άλλων. Η κρυψίνοιά τους. Οι ψευτομαγκιές, και οι μαχαιριές κάτω απ' το χαλί. Η κοντόφθαλμη οπτική την οποία αρνούνται να παραδεχτούν, για να κρύψουν τις ανασφάλειές τους. Θύτες και θύματα, επηρεαζόμενοι. Αρρώστησε η ψυχή μου. Σιχάθηκε.
(Δεν το παίζω υπεράνω, γιατί πολύ απλά δεν θα γίνω ποτέ. Ούτε έχω κανένα δικαίωμα να σε κατηγορήσω. Όμως προσπαθώ να φτυαρίζω τα σκατά της δικής μου ζωής, όσο εσύ χάνεις χρόνο γλυκοκοιτάζοντας τη δική μου. Αυτή είναι η διαφορά μας...)
Δεν θέλω να με καθοδηγεί κανένας μονόφθαλμος που αναδεικνύεται ανάμεσα σε τυφλούς. Ευτυχώς, συναντώ καθημερινά ανθρώπους πεφωτισμένους. Με ξάστερη ματιά, αστείρευτη μόρφωση και το ένα ενδέκατο του τουπέ που έβλεπα σε μερικά μουσούδια στο νησί. Σωστά πρότυπα, κι εναύσματα γι' αυτοκριτική.
Μπορώ να στα πω όλ' αυτά εξευγενισμένα, μ' ένα τόνο καθωσπρεπισμού, χρησιμοποιώντας εμπνευμένα τσιτάτα για να σ' εντυπωσιάσω. Μόνο που υπάρχει ένα προβληματάκι:
ΔΕΝ ΤΑ ΕΧΩ ΓΡΑΨΕΙ.
Μπορείς να κρίνεις τις ζωές των υπολοίπων για να δικαιολογήσεις τα λάθη της δικής σου. Μόνο που υπάρχει ένα προβληματάκι:
ΔΕΝ ΤΙΣ ΕΧΕΙΣ ΖΗΣΕΙ.
Θέλω να γυρίζω σ΄ένα σπίτι με χαρακτήρα. Παλάτι ή υπόγεια τρύπα, δεν με νοιάζει. Αρκεί να δίνουμε πνοή εκεί μέσα. Να με περιμένεις με μουσική, ένα ποτήρι ουίσκι κι ένα μισό χαμόγελο. Να πίνουμε αμίλητοι σε μια φλύαρη αγκαλιά. Να ενδιαφέρεσαι όντως να δεις φωτογραφίες μου απ' τη βραδιά, μόνο και μόνο για να χαρείς μαζί μου σε πέντε και να με σκυλοβρίσεις σε διακόσιες πέντε. Να είσαι αμείλικτος κριτής στα γραπτά μου, και να με κουτουλάς όταν δεν μπορώ να σταυρώσω λέξη. Να καταλαβαίνεις πόσο ανάγκη έχω το να δουλεύω τέτοιες ώρες, να σπαταλάς μια ώρα ύπνου για χάρη μου, ώστε να μας βρίσκουν τα πιο όμορφα ξημερώματα. Τότε θα σ' αγαπάω πιο πολύ.
Κι αν μπορεί να συμβεί κάτι τέτοιο μόνο για μια μέρα, τι να το κάνω;
Κι αν δεν συμβαίνει καθόλου, γιατί να το ζήσω;...
Ένα καλό κρεβάτι, όσο κι αν προσπαθήσει, δεν πρόκειται ποτέ ν' αντικαταστήσει έναν άνετο καναπέ με την αγκαλιά που προανέφερα. Οπότε γιατί ν' αναλώνομαι;
"Τι θα γίνει, θα πεις τίποτα ουσιαστικό ή θα συνεχίσεις να μιλάς χωρίς λόγο, για ν' ακούω τη φωνή σου;"
(Κάτι τέτοιες ώρες. Μ' εκείνους που ξέρουν πώς να σε βάλουν στη θέση σου, επειδή είναι ισάξιοι ή ανώτεροι πνευματικά. Αυτούς αγαπάω πιο πολύ. Τις ψευτομαγκιές και τις επιθέσεις με νεροπίστολα, τις δέχομαι με την στωικότητα του ανθρώπου που βρίσκεται ήδη σ' άλλο δρόμο.)
Θα προσπαθήσω λοιπόν.
Πόσες φορές χρησιμοποίησα παραπάνω, γραπτά ή έμμεσα, το ρήμα "θέλω;" Θέλω, ελπίζω, εύχομαι... Σκατά στα μούτρα μου. ΘΕΛΕ. Ποσώς σε απασχολεί, και καλά κάνεις. Παιδιάστικες επικλήσεις εγωιστικού πεντάχρονου. Εμένα μ' ενδιαφέρει κυρίως τί θέλεις ΕΣΥ.
Θέλεις μια γυναίκα ήρεμη, με σταθερό χαρακτήρα ώστε να γνωρίζεις που πατάς και με ποια ξυπνάς; Διαχειρίσιμη, με ελεγχόμενο παρορμητισμό; Χαριτωμένα ζηλιάρα, με γατίσια ανασφάλεια; Με ισορροπημένα νεύρα, ήπιους ρυθμούς καθημερινότητας και μπόλικο ελεύθερο χρόνο για τη φατσούλα σου; Που να σε εμπνέει να γίνεσαι δάσκαλος, μπαμπάς και προστάτης δίπλα της;
Αν αυτά ζητάς, πολύ καλά κάνεις. Είσαι λογικός άνθρωπος.
Αν καταλάθος χτυπήσεις την πόρτα μου, συγχαρητήρια. Το θυροτηλέφωνο έχει άμεση σύνδεση με την αποτυχία μας, για να μην χάνουμε χρόνο.
Η μόνη πραγματική χρησιμότητα του θέλω, είναι μ' ένα "σε" μπροστά. Και το "σε θέλω, αλλά δεν σ' έχω ανάγκη" μπορεί να γίνει τρομακτικό κι υπέροχο ταυτόχρονα. Δυστυχώς για σένα, είναι η πραγματικότητα. Προχωράω χωρίς να σε περιμένω, πέφτω, στηρίζομαι στα πόδια μου, ονειρεύομαι, δουλεύω σαν το σκυλί για τα κάθε είδους ταξίδια μου. Στα 'χω πει καιρό τώρα και δεν μ' άκουγες: "Είτε είσαι μαζί μου είτε όχι, σε λυπάμαι προκαταβολικά".
Βαρέθηκα τις αναμονές. Θέλω το "εδώ" και το "τώρα". Θέλω εσένα, χωρίς να σε χρειάζομαι. Και θέλω ν' ΑΠΑΙΤΕΙΣ. Από σένα, από μένα, απ' τους πάντες και τα πάντα.
Μίσησα τις αποστάσεις. Μα κυρίως μίσησα τη λιποψυχιά όσων δεν μπορούν να τις υπερβούν.
Ίσως είναι το μόνο κείμενο που δεν πρόκειται να ξαναδιαβάσω για να "διορθώσω". Ογδόντα προχειρογραμμένες γραμμές για να περιγράψω μια φυγή. Ας είναι. Πρόκειται για την τελευταία, άλλωστε.
Έφυγα. Διπλοκλείδωσε, και μην με περιμένεις.
(Tο τραγούδι που έβαλα στην αρχή, είναι για μένα ένα ολοκληρωμένο θεατρικό μονόπρακτο σε δώδεκα λεπτά. Δεν θα μπω ποτέ στον κόπο να σου εξηγήσω, γιατί δεν θα καταλάβεις. Είναι η ζωή μου ολόκληρη... Κι ανήκει σ' εκείνον τον μαλάκα που συγκινήθηκε, όταν του είπα πως φαντάζομαι να το χορεύω με τον άνθρωπο που αγαπάω. Που μου μετέδωσε τις δικές του εικόνες ακούγοντάς το, και συγκινήθηκα εξίσου. Η ζωή μου ανήκει σ΄ ένα τυπάκι, που δεν θα μπορούσες ποτέ να είσαι εσύ. Κρίμα.)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου