Θέλω

Μερικές φορές, το να ζεις σ' αυτή την πόλη είναι σαν να τραγουδάς με όλη σου τη δύναμη σ' ένα πλοίο στη μέση του πελάγους. Όσο κι αν προσπαθήσεις, δεν θ' ακουστείς ποτέ.
Πνίγομαι. Θέλω αέρα. Θέλω ήλιο. Θέλω ένα ταξίδι.
Με μαγεύουν τα φώτα της νύχτας. Θέλω να φωτογραφήσω εκφραστικά, σημαδεμένα πρόσωπα. Απόμερες γωνίες. Ψυχές ταλαιπωρημένες. Κινήσεις. Λάμψεις. Να τρομάξω και να με τρομάξουν.
Κι ας μην έχεις ποτέ την έγνοια μου, ας μην ανησυχείς που αργώ να γυρίσω σπίτι.

Μπορείς να καταλάβεις πώς σε αντιμετωπίζει ένας άνθρωπος, απ' τον τρόπο που σε φωτογραφίζει. Το πάθος. Το θαυμασμό. Την απέχθεια. Την αδιαφορία. Όλα, μάτια μου...
Θέλω να με φωτογραφίσεις με τα δικά μου μάτια. Θέλω να σε απαθανατίσω ακόμη πιο όμορφο απ' ότι σ' έχουν καταγράψει τα καρέ του μυαλού μου. Το ωραιότερο πορτρέτο της ζωής μου είναι εκείνο που θα μπορέσει να περιγράψει την ιστορία μας. Και φυσικά, δεν υπάρχει ακόμη.

Αγαπάω τα χαμογελαστά παιδικά πρόσωπα. Τις νύχτες στο δρόμο. Τις κοφτές αναπνοές. Τα λουλούδια. Τα εφήμερα. Τους αθεράπευτα, βλακωδώς ρομαντικούς ανθρώπους.
Τέτοια είμαι και χειρότερη. Κι ας μην καταλάβεις ποτέ πως ένα λουλούδι είναι το ωραιότερο δώρο που μπορείς να μου προσφέρεις. Προσπάθησε να εντυπωσιάσεις με προπετάσματα καπνού όσους φοράνε νούμερο και σχέδιο στην αγάπη τους. Όσους υπολογίζουν τα δούναι με το σταγονόμετρο και τα λαβείν με τη μεζούρα. Δεν μπορεί, έτσι θα γίνεις ευτυχισμένος. Αρκεί στην πορεία να μην χαθείς στον εαυτό σου.

Αντιπαθής; Επικίνδυνη; Λίγο με νοιάζει. Φτάνει να διακρίνω ένα ξάστερο κομματάκι ουρανού σε βλέμματα που δεν σκέφτονται όπως εσύ.