Athens

Athens
Athens

Σάββατο 13 Αυγούστου 2016

https://www.youtube.com/watch?v=ZWcc5VJiRVA

Έχεις παίξει ποτέ το "συμπλήρωσε το στίχο"; Πανεύκολο. Κάθεστε δυο άνθρωποι απέναντι, κατά προτίμηση μ' ένα κομμάτι χαρτί και λίγο αλκοόλ στο τραπέζι, και κόβετε και ράβετε ο ένας τις ρίμες του άλλου. Προσπάθησα να κάνω μόνη μου το ίδιο με το "Θα σπάσω κούπες" στην εκτέλεση της Σάττι, αλλά στις δέκα γραμμές πέταξα το κινητό στη γωνία. Θα γινόμουν η πιο άχρηστη στιχουργός από καταβολής κόσμου. Αλλα και στις εξομολογήσεις, εν γένει, πάσχουμε από σοβαρότατη έλλειψη τακτ. Ανοίγω την μπουκαπόρτα κι όποιον πάρει ο Χάρος, ειδικά αν παίζω για καιρό κρυφτούλι με την αλήθεια.

- Κούκουυυυ... Εδώωωω είμαι! Μην κάνεις πως δεν με βλέπεις... Σταμάτα να σκέφτεσαι, να διαλέγεις. Δεν είναι ώρα για μετρημένες, εντυπωσιακές λέξεις κι εξευγενισμένα λογάκια, τα έχουν γράψει και τραγουδήσει άλλοι πολύυυυ πριν και καλύτερα από σένα. Κούκου, είμαι το Καζολίν!

Αυτός ο υποθετικός μονόλογος της τίμιας κυρίας παίζει λούπα στο μυαλό μου εδώ κι μήνες. Νισάφι, λοιπόν. Πάρ' το, όπως είναι. Και πάρε και των ομματιών σου μαζί, αν θες.

Γιατί όσο ήμουν γονατισμένη σ' ένα βούρκο κακίας και ψεμάτων, ενώ φοβόμουν ότι θα μου δώσεις τη χαριστική κλωτσιά, ήσουν ένα απ' τα πιο δυνατά χέρια που με βοήθησαν να ξανασταθώ στα πόδια μου. Κι ας μην το κατάλαβες ποτέ.

Γιατί με σεβάστηκες.

Γιατί γουστάρω τον τρόπο που αντιλαμβάνεσαι τα χρώματα.

Γιατί για όσους λόγους θέλω να σου ρίξω σβουριχτά φιλιά στο μάγουλο, γι' άλλους τόσους θέλω να μου γυρίσεις τ' άλλο και να σε ταράξω στα χαστούκια. Ίσως το μόνο γεγονός για το οποίο μας ενώνει συναισθηματική αμοιβαιότητα. Το ίδιο ελκύει - το διαφορετικό εμπνέει.

Γιατί θα μπορούσα να μιλάω συνεχώς, χωρίς δισταγμό, και να πράττω όσα αισθάνομαι, χωρίς να νιώσω όπως σου περιέγραφα όταν με πρωτογνώρισες: ένα άδειο σακί. Και μάντεψε ποιος γέμισε τους ασκούς του Αιόλου μου με όνειρα. Ή, για να το θέσω και διαφορετικά, όπως μου το' παν, το πένθιμο μωβ που εξέπεμπε η αύρα μου το χειμώνα έγινε έντονο ασημί.

Γιατί το χαμόγελό σου είναι ισχυρό παυσίπονο με επήρεια ημερών, που κρατάει το δικό μου στην άκρη των χειλιών ώσπου να μουδιάσει.

Γιατί όταν κοροιδεύεις το κόλλημά μου με τα παιδιά, που σαλιαρίζω και τρέχω πίσω απ' οποιοδήποτε όμορφο μουσούδι, στους δικούς σου παλιμπαιδισμούς λιγώνω ακόμη πιο πολύ.

Γιατί όταν τραγούδησα πρώτη φορά μετά από χρόνια σε άνθρωπο χωρίς να ντραπώ καθόλου, δεν με πέταξες απ' το παράθυρο του αμαξιού να γλιτώσεις.

Γιατί χαίρομαι εξίσου τα ευφάνταστα παρατσούκλια που με βαφτίζεις ανά καιρούς, όσο και τα κοπλιμέντα σου.

Γιατί εκτιμώ την κρίση και την κριτική σου. Κι όταν με μαλώνεις, γιατί κατάλαβες πως έτσι μόνο παίρνει στροφές το ανάποδο κεφάλι μου, δεν έχω ακούσει ποτέ ούτε μισή νότα κακεντρέχειας στη φωνή σου.

Γιατί όταν σε είδα να πονάς, η λύπη και η συμπόνοια εναλλάσσονταν με το θαυμασμό. Έβλεπα δίπλα μου τον ωραιότερο άντρα που έχω αντικρίσει ποτέ.

https://www.youtube.com/watch?v=CusGBZh5V_4
Τόσες σκέψεις, κάθε στίχος, οράματα... Ο ιδανικός μου βιότοπος οι φαντασιώσεις. Τι θες ν' ακούσεις; Σενάρια ολόκληρα έχει φτιάξει η φαντασία μου η πλανεύτρα για εμάς. Αλμυρά φιλιά. Φτέρνες στην άμμο. Λευκά δροσερά σεντόνια σε απομονωμένα δωματιάκια. Τα χριστουγεννιάτικα φώτα της Αθήνας, όταν, τυλιγμένη σε 38 κασκόλ, θα προσπαθώ να σου δείξω τις μοναδικές όμορφες μέρες αυτής της ρημαδούπολης. Κατάμεστες αίθουσες αναμονής αεροδρομίων, με γκρίνιες, ενθουσιασμό και παγωμένες τρεμάμενες αναπνοές.
Ανούσιες, μικρές, υπέροχα ανέφικτες ιστορίες.

Γιατί αυτές οι εικόνες μαζί σου, ευχάριστες ή μη, στη σκέψη μου μυρίζουν πάντα ήλιο.


Για όλους τους παραπάνω λόγους, και για μερικούς εκατοντάδες ακόμη... Είμαι αθεράπευτα, ανήθικα κι απεριόριστα ερωτευμένη μαζί σου.


Τόσο δύσκολο ήταν; Τόσο αργά;
Μπορεί να συνυπάρξει ο πάγος με τη φωτιά, χωρίς ν' αλληλοκαταστραφούν; Δεν θα τολμούσα ποτέ, κι ούτε θα ήθελα να σε αγγίξω διαφορετικά. Όποιος νομίζει πως σ' έμαθε επειδή άκουσε τον αναστεναγμό σου σ' ένα μονό κρεβάτι, υποτιμά τραγικά τις σιωπηρές συζητήσεις μιας μοσχομυριστής αγκαλιάς.
Θα μου λείπει αυτή η αγκαλιά που δεν μοιάζει καθόλου με τη δική μου.
Η απαλή, καθαρή μυρωδιά της.
Κι όσο κι αν προσπαθήσω, υπεκφεύγοντας, να βρίσκω καταφύγια σε άλλες, το σώμα μου κλειδώνει αμυντικά από τις μάταιες συγκρίσεις.  Ποιο το νόημα;

"Μόνο όταν είναι μαζί σου τον βλέπω πραγματικά χαρούμενο".

Δεν το πιστεύω αυτό. Αλλά εδώωωω ακριβώς προκύπτει αυτό το μικρό, κούτσικο, τοσοδούλικο προβληματάκι. Έφταιγε η κακιά στιγμή, η εκτίμηση που μπήκε στην πορεία, ο σεβασμός σου, η τροχιά των αστεριών, οι χαρακτήρες, δεν ξέρω πως συνέβη το μοιραίον, αλλά..

Σ' αγαπάω.

Και δεν θα ρίσκαρα για τίποτα στον κόσμο -πόσο μάλλον για έναν έρωτα- να σβήσει αυτή η λάμψη απ' το πρόσωπό σου, όταν βλέπεις και χαμογελάς με την ξανθιά σκατόφατσα.
Αυτά, γενικά.
Χωρίς υπεκφυγές και μισόλογα πια. Είναι αργά, κι είμαστε και οι δυο κουρασμένοι...
Ας πούμε μια τελευταία καληνύχτα σε όσα έγιναν, σε όσα ξεψύχησαν πριν καν αρχίσουν κι όσα έπονται.

Καλό μας ξημέρωμα :)


https://www.youtube.com/watch?v=WK2siEQsADk





Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου